Od 5 do 13 września 1942 roku Niemcy przeprowadzili likwidację wolbromskiego getta. Zostało ono utworzone w 1941 roku w okolicach synagogi. Zamknięto w nim mieszkańców Wolbromia narodowości żydowskiej oraz przesiedleńców z innych miejscowości. W czasie akcji likwidacyjnej, ok. 800 osób narodowości żydowskiej zostało rozstrzelanych, głównie osoby starsze, chore i dzieci, a następnie ich ciała pochowano w zbiorowych mogiłach, w lesie za torami. Pozostałych, ok. 3 tysięcy żydowskich mieszkańców wywieziono do obozu zagłady w Bełżcu. Wojnę przeżyło ok. 300 wolbromskich Żydów.

Żydzi w Wolbromiu zaczęli osiedlać się po zniszczeniach powstałych w wyniku potopu szwedzkiego, na przełomie XVII/XVIII wieku. W mieście założyli oni gminę wyznaniową. W jej posiadaniu były: synagoga, mykwa, cheder i cmentarz, który pierwotnie zlokalizowany był przy dzisiejszej ul. Bocznej. W pierwszej połowie XIX wieku powstał nowy cmentarz, założony poza zabudowaniami miejskimi, przy drodze do Skały. Przed wybuchem II wojny światowej Żydzi stanowili ponad połowę mieszkańców naszego miasta. Zajmowali się głównie handlem oraz rzemiosłem, ale byli także w śród nich lekarze i nauczyciele.